30 yaş sendromumu yoksa :)))))

Yine çok uzun zaman olmuş yazmıyalı bir türlü elim gitmiyor ne zamandır.Yine çok şey birikti paylaşılacak fakat şuanda evimle ilgili şeyleri değilde kendimle ilgili şeyleri paylaşmak istiyor yüreğim ve parmaklarımda o doğrultuda istem dışı klavye üzerinde hareket ediyor.Yaklaşık 2 aydır bir panik atakla mücadele ediyorum.Daha doğrusu etmeye çalışıyorum beynimdeki herşey kalbime,kalbimdekiler ise beynime karışmış durumda.Daha duygusal mı oldum yada daha hislimi daha tam anlamış değilim.Hayata başka bir pencereden bakıyorum bu aralar fakat bu benim alışık olduğum bir pencere değil.Daha kırılgan oldum,oysa nasılda asidim umrumda olmazdı hiçbirşey,1 kalemde köprüleri yakabilirdim ,laf bana gelince mangalda kül bırakmazdım çoğu zaman fakat şimdi bi başka düşünür oldum kalbim sanki beynime hükmeder oldu bu aralar.Daha mı vicdanlı davranıyorum hayata yoksa bu olgunlaşma evrelerinden bir tanesi daha mı ?? Daha özel hissediyorum kendimi,saatler yetmiyormuş gibi geliyor, dakikalar saniyelerle dans ediyor sürekli her kaçırdığım an için huzursuz oluyorum.Yaşadığım her anı anıya çevirmek için o kadar hızlı koşuyorumki zamanın yanında hiç yetişemiyecekmişim gibi düşünüp hep kaçıracağım diye kaygılanıyorum.Her telefonum çaldığında ekranında yazan isim şayet değer verdiğim bir kişiyse amanın birşeymi oldu diye kalbim bi başka atıyor.Beynim uyu emrini verirken ben uyumamak için direniyorum ama çoğu zaman o kazanıyor..Evde oturmak istemiyorum daha fazla daha fazla vakit geçirmek istiyorum sevdiklerimle..Daha anlamlı geliyor yudumladığım kahve,ettiğim sohbet,seyrettiğim film...Daha bir yürekten söylüyorum seni seviyorum cümlesini.Daha değerli yanımdakiler,annem babamla konuşabildiğim her an hediye bana...Korkuyorum kaybetmekten sevdiklerimi bu satırları yazarken bak yine gözlerim dolar oldu yok daha duygusal oldum bu aralar.
Kim bilir panik atak değilim de 30 yaş sendromudur belki bu ....